prof. dr hab. n. med. Juliusz Jakubaszko
specjalista anestezjologii, intensywnej terapii i medycyny ratunkowej
Afiliacje:
• Ustępujący Prezes Polskiego Towarzystwa Medycyny Ratunkowej ( 2019),
• Członek Zarządu – Skarbnik- Polskiego Towarzystwa Medycyny Ratunkowej
• członek Rady Naukowej przy Ministrze Zdrowia,
• członek Europejskiej Komisji Specjalizacji Lekarskich – Sekcji Medycyny Ratunkowej (UEMS) i Amerykańskiego Kolegium Lekarzy Medycyny Ratunkowe – Sekcji Międzynarodowej (ACEP),
• członek Zarządu Światowej Federacji Medycyny Ratunkowej (IFEM)
• członek Zarządu Europejskiego Towarzystwa Medycyny Ratunkowej (EUSEM)
Prof. Juliusz Jakubaszko ukończył studia medyczne na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej we Wrocławiu ( 1969 ).
W 1974 uzyskał specjalizację II stopnia z anestezjologii i intensywnej terapii a w 2000 roku z medycyny ratunkowej.
Autor i wykonawca pierwszego w kraju zabiegu ciągłej hemofiltracji tętniczo-żylnej (CAVH) u pacjenta intensywnej terapii (grudzień 1983). Habilitował się w 1990 roku. Tytuł profesora nauk medycznych otrzymał w 2003 roku.
Główne kierunki badań: – w anestezjologii i intensywnej terapii: monitorowanie funkcji życiowych w stanach krytycznych, terapia nerko-zastępcza, niewydolności wielonarządowe, – w medycynie ratunkowej: zaawansowana resuscytacja krążeniowo-oddechowa, leczenie poresuscytacyjne, stany nagłego zagrożenia życia, postępowanie okołourazowe , organizacja, nauczanie i zarządzanie w systemach ratownictwa medycznego i medycyny katastrof, -w medycynie hiperbarycznej: zastosowania tlenoterapii hiperbarycznej w praktyce intensywnej terapii i medycyny ratunkowej.
W latach 1994-2000 Koordynator Krajowy programu Młodych Menadżerów Szpitalnictwa HOPE przy Standing Committee of Hospitals of European Union.
Pionier polskiej medycyny ratunkowej – organizator pierwszych w kraju Intensywnych Kursów Specjalizacyjnych Medycyny Ratunkowej ( 1999, 2000, 2002 ). Inicjator powołania i członek zespołów przygotowujących projekty legislacyjne dla medycyny ratunkowej i ratownictwa medycznego w polskim systemie ochrony zdrowia ( 1998, 2001). Autor założeń organizacyjnych i zasad funkcjonowania szpitalnego oddziału ratunkowego w szpitalnictwie polskim. Autor szeregu definicji i terminów, które przyjęły się szeroko w polskim nazewnictwie medycznym, jak np.: medycyna ratunkowa, lekarz medycyny ratunkowej, szpitalny oddział ratunkowy (SOR), medyczne czynności ratunkowe, kwalifikowana pierwsza pomoc.
Autor pierwszego polskiego programu podstawowej specjalizacji lekarskiej w zakresie medycyny ratunkowej ( 2000 )
Członek Założyciel Polskiej Rady Resuscytacji (2000).
W latach 1999-2003 i 2008-2014 konsultant krajowy ds. medycyny ratunkowej, w latach 2004-208 konsultant wojewódzki w tej dziedzinie dla Dolnego Śląska.
Organizator i kierownik pierwszych w kraju uniwersyteckich Katedr Medycyny Ratunkowej:
– 2001- Collegium Medicum w Bydgoszczy, – 2004 – Akademia Medyczna we Wrocławiu.
Organizator i konsultant pracowni tlenoterapii hiperbarycznej w Centrum Leczenia Oparzeń w Siemianowicach Śląskich (2003). Organizator i Konsultant Naukowy Centrum Tlenoterapii Hiperbarycznej CREATOR przy Klinice Medycyny Ratunkowej ASK we Wrocławiu (od 2006).
Organizator pierwszego w Polsce i Europie Środkowej Kongresu Medycyny Ratunkowej (CEEM, wrzesień2000) oraz kolejnych sześciu kongresów CEEM: -2004, -2009, -2013, -2015, -2017 i 2019 Organizator dorocznych, od 1992, 28-u Międzynarodowych Zimowych Konferencji Intensywnej Terapii i Medycyny Ratunkowej. Współorganizator Europejskich Kongresów Medycyny Ratunkowej EuSEM ( od 1998). Honorowy Ambasador Kongresów Polskich ( do 2015).
Autor ponad 300 publikacji naukowych.. Redaktor pierwszych 12-u polskich wydań podręczników amerykańskich i brytyjskich do medycyny ratunkowej (w tym: – podręcznika „NMS, S.H.Plantz, J.N.Adler –Medycyna Ratunkowa, Wrocław 2000, – D.M.Cline,O.J.Ma,J.E.Tintinalli – „Medycyna Ratunkowa” (skrót), Wrocław 2003, G.R.Strange,W.R.Ahrens,R.W.Schafermeyer „Medycyna Ratunkowa Wieku Dziecięcego”, Ch.King,F.Henretig – „Podręczny Atlas Zabiegów Ratunkowych u Dzieci”, Wrocław 2003, P.Driscoll, D.Skinner,E.Earlam „ABC Postępowania w urazach” Wrocław 2003 i M.C.Colquhoun,A.J.Handley,T.R.Evans ”ABC Resuscytacji”, Wrocław 2005). Redaktor innych licznych polskich wydań uznanych opracowań medycznych dla lekarzy, pielęgniarek i ratowników medycznych.
Autor pierwszego polskiego podręcznika „Ratownik Medyczny”, Wrocław 2003. Promotor 17 doktoratów. Autor pierwszego polskiego programu specjalizacji lekarzy w zakresie medycyny ratunkowej (CMKP, Warszawa 2000). Autor pierwszego programu nauczania nowego zawodu: licencjonowanego ratownika medycznego. Założyciel i redaktor naczelny czasopisma „Polish Journal of Emergency Medicine”. Członek Polskiego Towarzystwa Anestezjologii i Intensywnej Terapii (PTAiT),
Członek Założyciel Europejskiego Towarzystwa Medycyny Ratunkowej (EuSEM – 1994). Wice-Prezydent EuSEM w latach 1994-2002
Członek Założyciel Polskiego Towarzystwa Medycyny Ratunkowej ( 1999 ) Pierwszy Prezes Polskiego Towarzystwa Medycyny Ratunkowej ( 1999-2019 )
Członek Honorowy: Amerykańskiego Kolegium Lekarzy Medycyny Ratunkowej (ACEP), Amerykańskiej Akademii Medycyny Ratunkowej (AAEM), Irlandzkiego Towarzystwa Medycyny Ratunkowej (IAEM), Europejskiego Towarzystwa Medycyny Ratunkowej (EUSEM). Członek Zarządu i Ambasador Europy w Światowej Federacji Medycyny Ratunkowej (IFEM) – do 2018.
Laureat międzynarodowej nagrody „ Emergency Medicine Founders Award 2017” , nominowany przez Amerykańską Akademię Medycyny Ratunkowej.
Laureat licznych nagród resortowych, w tym prestiżowej „Nagrody Ministra Zdrowia, im. Błogosławionego Gerarda”, za zasługi w tworzeniu i rozwoju polskiego ratownictwa medycznego (2012).
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1997), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2005) i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2013).
